Judd Hirsch, ‘Fabelman’lara Sıradışı Bir Yaşam ve Kariyer Getiriyor

Performansın beklenmedik komedisine gelince, bu Hirsch’in kendi varlığında. Elbette, adını gerçek sitcom’lar gibi yaparak duyurdu. Taksi, ama en karanlık dramalarını bile güldüren kelimeler ve küçük şikayetler konusunda sırım gibi, öfkeli bir üslubu var. “Kimsenin hayatının, bunda komik bir şey göremeyecek kadar karamsar olduğuna inanma eğilimindeyim” diyor. Açık Fabelman’lar, Spielberg’in enerjiye tepki verip vermeyeceğine dair hiçbir ipucu olmadan komik olmak için bir fırsat gördü. Hirsch, “Sahne sırasında bir anda bir notaya bastık ve ikimiz de gülmekten kırıldık” diyor. “Hayır, hayır, bunu yapamayız diye düşündüm ve evet, yapabiliriz” dedi.

Hirsch tüm kariyeri boyunca böyle hissetti. “Bir filmde rol alıyorum, hiçbir fikrim yok” diyor. “Şimdiye kadar yapılmış en iyi film ya da şimdiye kadar yapılmış en kötü film olması benim için önemli değil, bilmek istediğim tek şey, rolün iyi olup olmadığı.” İlk kredili işi olan TV filmine hala inanamıyor Kanun, olağanüstü özel için Emmy kazandı ve ona şov dünyasında bir şans verdi. Birkaç yıl sonra, 70’lerin sonundaki hiti yakaladı. Taksien iyi komedi dizisi dalında üç kez Emmy kazanan, topluluğun sağduyulu ana karakterini oynarken, aynı zamanda hızlı teslimat için bir hediye sergiliyor. Danny DeVito, Tony Danza, ve Andy Kaufman. Bu şaşırtıcı kenar Sıradan insanlar, yönetmen olarak bir psikiyatristi canlandırdığı Robert Redford bir keresinde rolü tanımlamıştı, kendisi “biraz delirmiş gibi görünüyor”.

Bu bölüm için Hirsch, filmin çıkış yapan yıldızı (ve tartışılabilir başrolü) ile aynı destekleyici kategoride Oscar’a aday gösterildi. Timothy Hutton. “Birdenbire, birlikte oynadığım, filmin gerçek yıldızı olan adamla aynı kategoride olduğum törendeyim ve düşünüyorum, Burada olabilecek en kötü şey ne olabilir? ? Kaybetmemek – kazanmak – aklımdaki tek düşünce bu” diyor Hirsch. “İçimdeki bu küçük adam, ‘Kaybet, kaybet, kaybet, kaybet’ dedi. Bunu kazanma. Buna ihtiyacın yok. O yapıyor.’ Ve kazandı.”

Hirsch’in hafızalarda kaybolduğunu duyabilirsiniz, çünkü evet, Oscar’lar yine onun yolunda. Fırtınalı tek sahnesi için ikinci bir adaylık Fabelmanlar çevirmek, damarında Judi Dench içinde aşık Shakespeare veya Viola Davis içinde Şüphe, muhtemel görünmektedir. Kartlarda kariyer sınırı olan bir galibiyet var. Hirsch, “Bunları ciddiye almak için biraz fazla yaşlıyım – ödüllerin bir anlamı olup olmadığını merak etmek için çok uzun süredir buralardayım” diyor. “Ama Akademi Ödülleri 12 Mart’ta ve doğum günüm 15 Mart, üç gün sonra. 88 olacağım. Düşünüyorum da, tamam, eğer gerçekten olursa, şimdiye kadarki en yaşlı insan olacağım [to win]” (O haklı: Anthony Hopkins geçen yıl kazandığı rekoru kırdı Baba 83 yaşında.)

Potansiyel durumu ifşa etmesinde biraz gurur var; sanki roller, iş sonunda ona yetişmiş gibi: “29 yaşındaki bir insanla 59 yaşındaki bir insan arasındaki farka hiç alışmadım. Sadece buna hiç alışamadım.” “Bu yaşta olmaktan iyi vakit geçiriyorum” diye ekliyor. Ve böylece çıkıyor Fabelman’lar, Hirsch daha fazlasını istiyor – daha fazla risk, daha fazla ödül. Geçenlerde menajerine, “Bana bundan daha iyi bir tane al, tamam mı? Daha şans, daha çok birinin ‘Bunu asla oynayamazsın’ diyebileceği gibi. Şunu al.” Sanki menajeriymişim gibi devam ediyor, “Pekala, bana Western almayın. Ben ata binemem. Attan düşersem ölürüm. Bunu yapma.”

Hirsch Toronto’da harika zaman geçirdi, filmi oyuncu kadrosuyla kutladı ve Spielberg’in duygularını Fabelmanlar o kadar sıcak bir kucaklamayla karşılaştı ki, festivalin imrenilen seyirci ödülünü kazanmaya devam etti. Spielberg çıkarken arabasına binerken, o ve Hirsch bir süreliğine birbirlerini en son gördüklerinde, Hirsch onu bir anlığına durdurdu. “Steven!” diye seslendi. ve kapıyı kapatmadan önce Spielberg, “Ne?” diye sordu. Hirsch, “Beni paraşütle attığınız için teşekkürler,” dedi. Cevap olarak bir onay işareti.

Hirsch hiç böyle bir rol oynamamıştı – gelen, tüm parçanın kimyasını altüst eden ve ayrılan adam. Yönetmenin hayatına hiç bu kadar yakın bir film yapmamıştı. İronik olarak, hiç bu kadar az yönlendirme almamıştı. “Oyuncu için özgürlük buna denir” diyor. Ve burada Hirsch’i kesinlikle özgür görüyorsunuz – gerçekten hiçbir şey bilmese bile içini dışını tanıdığı bu adama karşı hayatta. “Her şey gerçekten kelimeyle ilgili Sanat— Aldığım şey, yapmanız gerekeni yapmak için içinizde sahip olduğunuz duyguyu temsil eden bu kelimeyi alırsanız, filmdeki karakterin gerçek amacı budur, ”diyor Hirsch. “Bana sorarsanız, Oynamaya değer nedir? Bu kadar. Oynamaya değer olan şey bu. Mesajı getirmek.”

Bu yorumu tam olarak Spielberg ile paylaşmadı. Yine çok az konuşuyorlardı. Sadece işe koyuldular. Ancak performans ortasında gözünün ucuyla Hirsch, yönetmeninin duygusallaştığını gördü. Oyuncu, Spielberg’in “aslında ben oradayken yaptığı bazı şeyleri yeniden yaşadığını” fark etti. Ev, o zamanlar Spielberg’in ailesinin evine benziyordu. Aile aslında söylenmiş şeyler söylüyordu.